WYBITNE POSTACI:

Sędziwój Ostroróg. W źródłach historycznych występuje od 1392. Uczestniczył w 1399 w wyprawie księcia Witolda przeciw Tatarom, która zakończyła się klęską nad rzeką Worsklą. Otrzymał urząd chorążego poznańskiego, był starostą międzyrzeckim. W 1406 objął urząd wojewody poznańskiego.

Należał do czołowych polityków i dowódców wojskowych zaangażowanych w sprawy krzyżackie. Był jednym z najbliższych doradców Władysława II Jagiełły i jego następcy Władysława III Warneńczyka. Miarą zaufania jaką się cieszył, było włączenie go w kampanii przeciw Zakonowi w 1410 do grona ośmiu doradców, którzy tworzyli sztab królewski w czasie wielkiej wojny z zakonem krzyżackim. W bitwie grunwaldzkiej dowodził polską chorągwią nr 38, a później był jednym z głównych zwycięzców w bitwie pod Koronowem. Stał na czele rycerstwa wielkopolskiego, które w grudniu 1410 roku spustoszyło pomorskie pogranicze polsko–krzyżackie. Był członkiem delegacji polskiej, która negocjowała pokój toruński z Krzyżakami. Podpisał pokój toruński 1411 roku. Otrzymał  urząd starosty generalnego Wielkopolski i pełnił go do stycznia 1415, a następnie ponownie w latach 1419–1426 i 1432–1434.

W 1413 roku uczestniczył w zawarciu unii polsko-litewskiej w Horodle. Królowi służył nie tylko na polach bitwy, ale również na dyplomatycznych salonach. W 1420 roku był członkiem poselstwa, które reprezentowało Polskę podczas procesu polsko-krzyżackiego we Wrocławiu. W tym samym roku prowadził skomplikowane rokowania z margrabią brandenburskim Fryderykiem, które doprowadziły do zawarcia sojuszu antykrzyżackiego. Wielokrotnie posłował też do książąt Pomorza Zachodniego i Krzyżaków  .W 1440 roku uczestniczył w pochodzie Władysława III Warneńczyka po koronę węgierską. Zmarł na Węgrzech przed 28 października 1441 roku.

Jan Ostroróg herbu Nałęcz (ur. 1436 w Ostrorogu, zm. w 1501 roku w Grodzisku Wielkopolskim) – wojewoda i kasztelan poznański, poborca podatków Wielkopolski, rektor ultramontanów Uniwersytetu Bolońskiego, doradca królów Kazimierza Jagiellończyka i Jana Olbrachta, twórca i publicysta polityczny, autor dzieła Memoriał o urządzeniu Rzeczypospolitej oraz pierwszego w Polsce podręcznika do nauki gry w szachy. Jako pierwszy wprowadził numerację pól od A do F i od 1 do 8.

Popierał umocnienie władzy królewskiej, centralizację władzy. Przedstawiał tezę, że król polski podlega tylko władzy Boga, nie ma ponad nim innych władców świeckich. Podkreślał podległość Kościoła władzy świeckiej, sprzeciwiał się płaceniu świętopietrza, żądał przy tym poprawy moralnej duchowieństwa. Krytykował też samo papiestwo, cyt.,,Rzym wybiera corocznie znaczne sumy pod pozorami wiary i pobożności, a właściwie przez utrzymanie ludu w przesądach, Papież udaje, iż obraca swe dobra na budowanie kościołów, lecz w istocie używa ich dla wzbogacenia swych krewnych, na dwór, na stajnie, że nie powiem, co gorsze...^” (Praca zbiorowa, „Dzieje Polski a współczesność”, Wydawnictwo Książka i Wiedza, Warszawa 1966, s. 68.)

Proponował zniesienie wszystkich danin (Annaty, Świętopietrze, Dziesięcina papieska) na rzecz papiestwa. Zyski z majątków kościelnych postulował przekazywać na potrzeby kraju, a nie na stół papieski. Wnosił, aby zobowiązać kler zakonny do utrzymywania kalek i ludzi ubogich. Był też przeciwny sądzeniu spraw kościelnych w Rzymie, a nie w Polsce.

Studiował na uniwersytetach w Wiedniu, Erfurcie i Bolonii, w 1459 roku otrzymał tytuł doktora obojga praw na Uniwersytecie Bolońskim. Do Polski wrócił w 1462 r. jako patriota, rzecznik suwerenności oraz zdecydowany przeciwnik wpływów niemieckich. Był sygnatariuszem i gwarantem aktu pokoju toruńskiego. W swoim programie umieszczonym w dziele Monumentum pro Reipublicae ordinatione żądał bardzo nowatorskich, jak na swoje czasy, przepisów: zakazu wygłaszania kazań w języku niemieckim oraz wprowadzenia tylko języka polskiego do urzędów. Prawo, zdaniem Ostroroga, powinno być równe dla wszystkich, od czego nie może być żadnych wyjątków. Atakował zwracanie się miast polskich o porady prawne do miast niemieckich, głównie Magdeburga i Lubeki, i posługiwanie się prawem niemieckim. Za prawo najwyższe uznawał ustawy stanowione przez senat rzymski. Swój program uzupełniał o zniesienie dziedziczności urzędów, rezygnację ze stosowania tortur oraz wprowadzenie obowiązku powszechnej służby wojskowej (ten ostatni postulat pojawił się ponownie dopiero podczas Rewolucji francuskiej). Wyprzedził Niccolò Macchiavellego, stawiając warunek pełnego skarbu jako podstawy państwowości, ale pełnego z dobrego gospodarstwa a nie ze zdzierstwa. Ostroróg zrywał z ideą uniwersalistyczną, był przedstawicielem poglądów średniej szlachty, pomimo postulatu wzmocnienia władzy monarszej.

Był świadkiem wydania przywileju piotrkowskiego w 1496 roku,  6 maja 1499 roku podpisał w Krakowie akt odnawiający unię polsko-litewską.

Emilian Węgierski herbu Wieniawa (ur. w 1788 w Wielkopolsce, zm. w 1841 w Ostrorogu) − generał brygady powstania listopadowego. Służbę wojskową rozpoczął w 1806 po wkroczeniu do Wielkopolski Francuzów. Walczył w kampanii pruskiej na Pomorzu. Odznaczył się i w ciągu 1809 uzyskał awanse od podporucznika do kapitana w 11 pułku piechoty. W kampanii austriackiej 1809 dowodził batalionem w 15 pułku piechoty. W tym środowisku walczył w kampanii moskiewskiej 1812, a jako podpułkownik 21 pułku piechoty litewskiej w 1813 bronił Modlina. Po upadku twierdzy dostał się do niewoli rosyjskiej. Po uwolnieniu w 1815 wziął dymisje z powodu stanu zdrowia i w Armii Królestwa Polskiego nie służył.

Po wybuchu powstania 1830 powrócił do służby. Początkowo oficer sztabu 4 Dywizji Piechoty, od marca 1831 dowódca 8 pułku piechoty, od maja dowódca brygady w 3 Dywizji Piechoty. Awansowany na generała brygady w czerwcu 1831. Pełnił obowiązki gubernatora wojskowego Warszawy w sierpniu 1831.

Po kapitulacji stolicy krótko pełniący obowiązki Ministra Wojny. Sprzeciwił się złożeniu broni przez armię powstańczą i optował za kontynuacją walki. Po upadku powstania emigrował, potem wrócił do kraju i osiadł na gospodarstwie w Poznańskiem, gdzie zmarł. Został pochowany w Ostrorogu.

Wiktor Święcicki,  kapitan wojsk konnych, dziedzic Szczepankowa.

Urodził się 28 kwietnia 1793 roku w Siekowie (par. Przemęt).  Jako szesnastolatek  brał udział w wojnie z Austrią. Uczestniczył również w kolejnych wojnach napoleońskich w latach 1812-1814. Po powrocie do Polski zajął się gospodarstwem.

30 września 1832 roku w Obrzycku wziął ślub z Rozalią z Janiszewskich. Zamieszkali w Szczepankowie. Mieli ośmioro dzieci: Feliksa, Helenę, Wiktorię, Weronikę, Władysława, Anielę, Zofię i Jadwigę.

Wiktor Święcicki zmarł 10 sierpnia 1852 roku. Pogrzeb odbył się 13 sierpnia, uroczystości przewodniczył ks. proboszcz Michał Sibilski. Został pochowany na cmentarzu przy kościele  w Ostrorogu, a na grobie postawiono obelisk. Po 80 latach w Gazecie Szamotulskiej pisano „Z drugiej strony kościoła jeszcze jeden nagrobek wojaka polskiego. Napis objaśnia: "Tu spoczywają Zwłoki śp. Wiktora Święcickiego, kapitana wojsk polskich, ur.1794, zm. d. 10 Sierpnia 1852” [Gazeta Szamotulska: niezależne pismo narodowe, społeczne i polityczne 1932.07.23 R.11 Nr83].

Obecnie kpt. Święcicki spoczywa na cmentarzu parafialnym w Ostrorogu

Mieczysław Kwilecki. Urodził się 15 sierpnia 1833 roku. Syn Hektora, właściciela Oporowa, Kluczewa, Kurnatowic, Oszczykowa i Grójca. Otrzymał w spadku majątek w Oporowie, z którego stworzył wzorowe gospodarstwo, a jego owczarnia otrzymywała nagrody na wystawach w Moskwie i Buenos Aires.

W roku 1857 ożenił się z Marią Mańkowską z Winnogóry, wnuczką gen. J. H. Dąbrowskiego. Ślub młodej pary odbył się 29 września 1857 roku w kościele św. Małgorzaty w Poznaniu. W Poznaniu dwa lata po ślubie urodził się pierwszy syn Hektor. Kolejne dzieci, z wyjątkiem Kazimierza urodzonego w Paryżu i Anny, urodzonej w Poznaniu, przyszły na świat w Oporowie.

W roku 1861 należał do organizacji przygotowującej ruch powstańczy w Królestwie Polskim. Przy rewizji przeprowadzonej u Jana hr. Działyńskiego w zarekwirowanej korespondencji natrafiono na ślady jego udziału w konspiracji. Na tej podstawie wtrącono go do więzienia w Szamotułach. Wypuszczony na wolność Kwilecki wyjechał do Paryża. W czasie procesu został zwolniony z więzienia, a w roku 1864 z braku przekonywujących dowodów winy również uniewinniony. Wróciwszy po tym epizodzie do Oporowa, włączył się gorliwie w życie narodowe Wielkiego Księstwa Poznańskiego zajmując w nim ważną, kierowniczą rolę. Po roku 1864 Mieczysław Kwilecki rozpoczął działalność parlamentarną. W 1866 został wysunięty przez wielką własność Poznańskiego do Izby Panów Sejmu Pruskiego, w której zasiadał dożywotnio. W marcu 1916 r. wybrany został wiceprezesem Koła Polskiego w Sejmie. Był również posłem do parlamentu północnoniemieckiego z okręgu Śrem-Środa. Od lat siedemdziesiątych należał do prowincjonalnego komitetu wyborczego, był też prezesem Centralnego Komitetu Wyborczego dla Poznańskiego.

Dużo większe sukcesy osiągnął Kwilecki na niwie gospodarczej wykazując nieprzeciętne talenty zarządcze. Znacznie powiększył rodzinny i tak już duży majątek. Do objętych wcześniej: rodzinnego Oporowa, Kluczewa w Szamotulskim, Świdnicy i odziedziczonym po bracie Władysławie Kluczu Gosławickim dokupił Grodziec w powiecie kaliskim. Kwilcz, uzyskany po stryju Arsenie w roku 1883, przekazał w rok później synowi Hektorowi. Świetnie prowadził własne majątki, znana była zwłaszcza jego zarodowa owczarnia w Oporowie, przynosząca mu liczne nagrody na wystawach hodowlanych (np. w Moskwie, Buenos Aires). Należał do Centralnego Towarzystwa Gospodarczego Z ramienia CTG organizował wystawę rolniczą w Szamotułach (1870), reprezentował go na toruńskim sejmiku gospodarczym dla nawiązania kontaktów ze szlachtą pomorską itd.

Wzorując się na przykładzie ojca swojej żony – Teodora, który utworzył w Londynie bank agronomiczny dla handlu z Odessą założył w Poznaniu podobną instytucję. Celem banku Kwilecki Potocki, poza oczywistym pomnażaniem kapitału, było wyemancypowanie handlu zbożem i innymi płodami rolnymi spod monopolu niemieckiego. Bank powstał 28 września 1870 roku w formie akcyjnej spółki komandytowej pod nazwą Bank Rolniczo-Przemysłowy Kwilecki, Potocki i Spółka. Był ważną placówką ekonomicznej walki społeczeństwa polskiego z germanizacją. W krótkim czasie bank otworzył oddziały we wszystkich miastach Wielkopolski oraz we Wrocławiu, ponadto ekspozytury w Małopolsce, na Podolu i w Kijowie. Zajmował się tam głównie obsługą handlu zbożem i wełną. Bank ten, przekształcony w 1912 roku w spółkę akcyjną, był jedną z największych polskich instytucji kredytowych w zaborze pruskim.

W tym samym roku zaangażował się w prace najstarszej, powstałej w 1838 roku polskiej spółki akcyjnej w księstwie – „Bazaru Poznańskiego”. Tam był długie lata członkiem dyrekcji a potem prezesem rady nadzorczej. W "Bazarze" swoją siedzibę miały takie inicjatywy jak Centralne Towarzystwo Gospodarskie, Bank Włościański, Towarzystwa Pomocy Naukowej, Towarzystwo Ludoznawcze, Towarzystwo Wykładów Ludowych, Kasyno Towarzyskie (później Koło Towarzyskie), a także przez pewien okres Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk. Tu powstały takie tytuły prasowe jak: Dziennik Poznański, Kurier Poznański i Orędownik. Obradował tu Centralny Komitet Wyborczy, który przygotowywał polskie listy kandydatów do Sejmu Pruskiego i Parlamentu Rzeszy. Posiadał tu swój "sklep żelazny" Hipolit Cegielski. W 1848 miał tu siedzibę Komitet Narodowy - rząd podczas powstania w 1848 roku - Wiosny Ludów. W Hotelu nocował również Ignacy Paderewski, którego przemówienie z okna w dniu 27 grudnia 1918 roku uruchomiło kaskadę zdarzeń, które doprowadziły do wybuchu powstania wielkopolskiego. W okresie międzywojennym priorytety akcjonariuszy uległy przesunięciu w kierunku efektywniejszego ekonomicznie wykorzystania inwestycji.

Popierał finansowo Towarzystwo Pomocy Naukowej, którego był członkiem od roku 1870, a prezesem w latach 1900-18. Kwilecki był też jednym z fundatorów i akcjonariuszy Teatru Polskiego w Poznaniu (Teatr w Ogrodzie Potockich - 1875).

Widząc potrzebę wsparcia kredytem nie tylko wielkiej własności ziemskiej ale także włościan, wykorzystał swoje doświadczenie i pieniądze przy tworzeniu w roku 1872 Banku Włościańskiego. Wspierał jego działanie zasiadając jako członek w radzie nadzorczej aż do 1918 r. W roku 1872 należał do grona współzałożycieli Towarzystwa Oświaty Ludowej.

Podobnie jednak jak i „Dziennik”, Kwilecki przeszedł w swoich poglądach politycznych wyraźną ewolucję, zbliżając się z czasem się do konserwatystów i ugodowców. W roku 1888 witał w Poznaniu cesarzową z nadzieją, że wraz ze zmianą dynasty zaistnieje możliwość nawiązania korzystnych dla Polaków kontaktów z nowym cesarzem. W r. 1892 brał udział w deputacji do min. R. Bossego, w czasie jego pobytu w Poznaniu, w sprawie ustępstw dla języka polskiego w szkole. Odchodził jednak wyraźnie od polityki oddając się coraz bardziej działalności kulturalnej i gospodarczej.

Zmarł 5 VI1918 r. w Oporowie, nie doczekawszy się odzyskania przez Polskę niepodległości. Został pochowany w kościele w Kwilczu.

W kościele parafialnym w Ostrorogu, który przebudował jego pradziadek Adam Kwilecki, znajduje się tablica, którą w 1918 roku ‒ po śmierci hrabiego Kwileckiego ‒ ufundowali urzędnicy majętności Oporowo.

Warto nadmienić, że do 1939 roku dzisiejsza ulica Wroniecka w Ostrorogu nazywała się ulicą Kwileckich.

Ks. Marian Konopiński. Urodził się 10 września 1907 roku w Kluczewie. Ukończył liceum im. ks. Piotra Skargi (1927). Święcenia kapłańskie przyjął 12 czerwca 1932.

Na obrazku prymicyjnym umieścił dwa przesłania:,,Idźcie posłusznie drogą, którą was Bóg prowadzi” oraz,,Daj, o Boże, aby wszystkie dusze złączyły się w prawdzie, a serca w miłości^”. . Po objęciu funkcji wikariusza kościoła św. Michała Archanioła w Poznaniu podjął studia na wydziale nauk społecznych na uniwersytecie w Poznaniu.

28 kwietnia 1939 został mianowany kapitanem rezerwy, a po niemieckiej agresji, 1 września, zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego. Był kapelanem 15 Pułku Ułanów Poznańskich, biorąc udział w całym szlaku bojowym aż do kapitulacji, po której trafił do obozu jenieckiego na terenie Niemiec. Zwolniony w maju 1940, później ponownie aresztowany i uwięziony w niemieckim obozie koncentracyjnym w Dachau, gdzie poddawany pseudomedycznym eksperymentom – zmarł w 1943 roku.

Został beatyfikowany przez Jana Pawła II w Warszawie 13 czerwca 1999 wśród 108. polskich męczenników.